ความเป็นแม่… ทำให้เรารู้สึกผิดกับตัวเองบ่อยมาก แค่ไม่ไปรับลูก 3 วันติด เราก็จะคิดแล้วว่า เออ! แม่นี่ไม่ได้ทำหน้าที่แม่ดีพอ ลูกมีงานแสดง แล้วติดประชุมจริงๆ อันนี้เราจะเป็นหนักมาก ถึงขั้นเซ็งไปเลย ใครๆ ก็พาลูกไปเรียนว่ายน้ำ บัลเล่ต์ เทควันโด้ แต่แม่ไม่สามารถจริงๆ ลูก แม่ทำได้คือวิ่งเล่นกับลูกที่บ้าน เท่าที่พลังแม่มี..
ความจริงคือ “เราไม่จำเป็นต้องทำได้ทุกสิ่ง” เราอาจเป็นแม่ที่ขาดๆ เกินๆ บ้าง ไม่ได้แปลว่าลูกเราจะไม่มีความสุข แค่เรามีควอลิตี้ ไทม์จริงจังกับลูกอย่างน้อยวันละครึ่งชั่วโมง หรือหนึ่งชั่วโมง ที่เราสาดอินเนอร์ไปที่เขาเต็มๆ เลื้อยเข้าไปอยู่ในโลกของเขา จูงมือเขาเล่นแบบที่เขาไม่เคยสนุกแบบนี้มาก่อน ลูกจำได้.. และมันอยู่ในใจเขาเสมอ
ปล่อยให้ลูกเล่นกับคนอื่นบ้าง พาลูกไปเรียนเสริมไม่ไหว ก็ไม่ต้องไป เอาให้แม่ไม่ต้องเหนื่อยลากสังขารมากเกินไป เก็บแรงมามองตาเขา แล้วเล่นมุขให้เขาหัวเราะคลั่ง บางครั้งความเพอร์เฟ็คท์อาจจะเป็นแค่.. แม่เอาของในบ้านมาเล่นแต่งตัว เป็นสัตว์ประหลาดขำที่สุดในโลกให้ลูกดู มากกว่าความเอาจริงเอาจัง อยากให้เขาได้แต่สิ่งที่ดีที่สุด จนเขาแทบจะลืมไปแล้วว่า โลกนี้บ้าบ้างก็ได้นะลูก…
