ทุกความแห่งการเลี้ยงลูก ทำให้เราไปไกลกับตัวเองมาก แล้วเราก็ต้องมานั่งเหม่อว่า “ทำไมเวลาแต่ละวัน มันผ่านไปเร็วอย่างนี้?” แล้วพออายุเริ่มเคลื่อนไปเรื่อยๆ อย่างช็อคสุดขีด เราหันกลับมามองกระจกอีกที “หน้าช้านนนนนนน” และพอได้ฟังเสียงหัวใจตัวเองอีกครั้ง “หัวใจช้านนนนนนนนน” มีความหลอนในใจลึกๆ เลยว่า “แล้วถ้าวันหนึ่งแก่ขึ้นมา ลูกโตหมด จะทำยังไง?” แล้วหลอนต่อว่า “เอ๊ยยยยย ตายๆๆๆๆ ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำเลยนี่นา”
แปลกมาก! ที่พอได้คุยกับเพื่อนรุ่นพี่ที่ตอนนี้ ทุกคนอายุห้าสิบกว่าๆ หรือหกสิบกว่าๆ ทุกคนเลยจะพูดว่า “พี่อยากอยู่คนเดียว พี่ชอบกินข้าวคนเดียวมากเลย ไปดูหนังคนเดียวพี่อย่างฟิน” และมีบอกต่อว่า “แต่ก่อนพี่เป็นคนอยู่คนเดียวไม่ได้นะ แต่พอต้องอยู่กับลูกๆ กับครอบครัวตลอดเวลามานานมากเนี่ย พี่บอกเลยว่าไม่เหงา ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น อยากแค่อยู่คนเดียวจริงๆ”
และพอถามถึงความฝันของพี่ๆ “แบ็คแพ็คไปที่ประหลาดๆ จ้ะ ขอจัดทริปเองตั้งแต่ต้นเลยนะ ไปด้วยเงินตัวเองด้วย ไปนานแบบที่เราอยากกลับเมื่อไหร่ก็กลับ” ตอนเล่าให้เราฟังนี่ ทุกคนดวงตาลอยละลิ่วไปไกลมาก เราว่าลอยข้ามเขาหิมาลัยกันไปแล้ว
ทุกคนเลยหันมาบอกเราว่า…
ตอนยังอายุไม่เข้าเลข 5 แนะนำให้คอยหันกลับมาดูตัวเอง ฟังเสียงข้างในตัวเองเยอะๆ บอกปัดเสียงคนอื่นรอบตัวไปบ้าง ไม่ต้องทำๆๆๆ และอยู่ๆๆๆๆ กับคนอื่นตลอดเวลาหรอก สุดท้ายเราจะเฉาที่สุด สิ่งที่เราควรเติมให้ตัวเองเรื่อยๆ ก็คือ “ความฝันเล็กๆ อย่างนั่งวาดรูปคนเดียวสักชั่วโมงนึง ไปเที่ยวนั่งเหม่อๆ อ่านหนังสือที่ชอบสัก 2 คืน หรือไปตามหาจิตวิญญาณ หลบไปภาวนา 7 วันไปเลยบ้าง” เราอาจรู้สึกผิดว่า “ครอบครัวจะแอบเหล่ชั้นมั้ย ฝากลูกไว้กับแม่แบบนี้” แต่ถ้าเราบอกตัวเองใหม่ “กับแค่ 5 วันที่เราจะโล่งๆ ได้จริงๆ แล้วเรามีความสุขมาก เทียบกับความเหนื่อยสะสม แล้วเราต้องมาอารมณ์เสียบ่อยๆ นอยด์ตลอดเวลา เออ! ขอเป็นแม่อินดี้ แต่หัวใจลัลล้าดีกว่านะ”
เพราะเวลาเราได้โล่งๆ ได้เงียบๆ กับตัวเอง เราจะกลับมาหาตัวเอง
ได้ผูกพันกับตัวเอง และเราจะรักตัวเอง
แล้วความรักของเราจะเอ่อในหัวใจ พร้อมจะไหลไปให้คนอื่นต่อไปนั่นเอง
With love,
momscream
