นั่งไถไอจีเซ็งๆ ไม่มีอะไรทำ แล้วมาสะดุดกับรูปเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนผู้ชายอายุเท่ากัน ผ่านอะไรโหดๆ มาเกือบๆ จะเท่ากัน ในรูปเป็นเขานั่งยิ้ม ข้างๆ เป็นผู้หญิงสวยหวานๆ นุ่มๆ เขาตั้งแคพชั่นว่า me and my queen เห็นรูปคนเป็นแฟนกันผ่านหน้าเฟซทุกวัน ก็เฉยๆ นะ แต่พอเจอรูปนี้ กระตุกมาก เหมือนๆ อะไรที่ขึงไว้ในใจ มันขาดผึงลงไปเลย
เพื่อนคนนี้โสดมาสิบกว่าปี มีสาวคุยๆ ด้วยตลอดเวลา แต่ไม่เคยที่จะมีสักคนที่เขาบอกว่า “คนนี้ล่ะ ใช่แล้ว” จนล่าสุดไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เขาก็บอกว่า เจอผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเพื่อนในเฟซ ลองคุยๆ ดู ผ่านไปหนึ่งเดือน เขาก็คุยกับเธอทุกวัน และเริ่มนัดเจอกัน เพื่อนของเราเป็นผู้ชายเปรี้ยวแซ่บ ตัวพ่อในวงการนักเขียนคนหนึ่งเลย ส่วนผู้หญิงคนนี้เธอเรียบๆ เป็นอาจารย์ ดูนุ่มนวล ไม่หวือหวาอะไร ทั้งสองอายุพอๆ กัน เป็นคนเจเนเรชั่นเดียวกัน คุยอะไรเหมือนๆ กัน มองโลกก็แนวเดียวกัน ความเปรี้ยวคนละขั้วไม่ทำให้ทั้งสองคนรักกันไม่ได้ แต่ความเข้าใจในชีวิตที่ตกผลึกแล้วต่างหาก ทำให้เขาแค่พูดเรื่องง่ายๆ ด้วยกัน ก็หัวเราะด้วยกันแล้ว
รูปที่สองคนนี้ยิ้มในไอจี ทำให้เราตั้งคำถามกับตัวเองทันที มันเป็นคำถามที่เจ็บปวด เชื่อว่าผู้หญิงมีลูกแล้วหลายๆ คน อาจสะเทือน
ถ้าให้เลือกระหว่าง.. มีโซลเมท มีความสุขด้วยกัน ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน แต่ไม่มีลูก กับ
มีลูกน่ารัก ลูกโตมาเป็นเพื่อนกันได้ แต่ต้องเป็นซิงเกิล มัม กู้โลกคนเดียว
จะเลือกแบบไหน?
คือมันอดคิดไม่ได้ว่า ความจริงคนที่รักกัน เที่ยวไปด้วยกัน ดูแลกันไป หัวเราะด้วยกัน คงมีความสุขดีเนอะ มีคนที่เราอยากเดินไปกอดข้างหลัง นอนหนุนตักอ่านหนังสือ แต่ด้วยความที่ไม่มี เลยต้องหาเหตุผลมาซัพพอร์ตว่า “เขาก็ต้องมีจุดที่ไม่มีสิ เขาไม่มีลูกแบบเราไง” แต่มีลูกแบบเรา ที่ต้องดูแลลูกทุกอย่างคนเดียว มันเหนื่อยเหลือเกิน มันเหงาในใจลึกๆ เหลือเกิน และก็ไม่รู้ว่าต่อให้ลูกโต ลูกจะมาหาเรามั้ย ลูกจะเป็นเพื่อนกับเรามั้ย ตอบแบบไม่หลอกตัวเองคือ
เราไม่สามารถยึดติดกับลูกได้นี่นา เราเป็นแม่ที่วันๆ จะให้มีแต่ลูกก็ไม่ได้ แล้วเราก็คงต้องนั่งแก่ไปคนเดียว อีกนิดเดียวจะมั่นใจร้อยเปอร์เซ้นต์เลยว่า สุดท้ายจริงๆ เราคงถามตัวเองว่า “คนรักหายไปไหน ทำไมฉันไม่มี?”
นี่ขนาดว่าเรามีลูกน่ารักมากๆ 2 คน แต่ในหัวใจขอเลือกข้อแรก ขอเลือกมีโซลเมท ขอเลือกคอมพลีทการมีชีวิตคู่!!
นึกถึงเรื่องของคุณป้าคนหนึ่งที่พระอาจารย์เคยเล่าให้ฟังว่า มีคุณป้าอายุเจ็ดสิบกว่าๆ มาหาพระอาจารย์บ่อยๆ ป้าขับรถมาที 4 ชั่วโมงไปกลับ แต่ก็ยังพยายามมา และทุกครั้งป้าจะมาเล่าให้พระอาจารย์ฟังว่า “เหงาเหลือเกินค่ะท่าน” คือป้าคนนี้ตอนสาวๆ สวยมาก มีคนมาจีบเพียบ แต่ป้าคิดมาตลอดว่า อย่างเราสวยเลือกได้ ก็เลยโสดหยิ่งๆ ตลอดมา และคิดเสมอว่า อย่างฉัน จะหาใครเมื่อไหร่ก็หาได้ จนเวลาล่วงเข้าป้าอายุห้าสิบกว่าๆ ความกลัวแก่ทะลักมาเลย เวลาผ่านมาอีกจนหกสิบกว่าๆ คราวนี้เริ่มกลัวตายละ และพอเข้าเจ็ดสิบ ป้าบอกพระอาจารย์เลยว่า “ซึมเศร้าทุกวัน ไม่มีความหวังใดๆ ในชีวิตเลย” และสิ่งที่อยู่ในหัวป้าเสมอคือ “ทำไมเราไม่มีใคร ไม่มีคนรัก ไม่มีลูก เราอยู่คนเดียวเลยหรือนี่?” ป้าทุกข์สาหัสกับตัวเองทุกวันๆๆๆ
แล้วเราจะรู้สึกแบบป้ามั้ย? แล้วเราจะทำยังไงดี?
ที่เศร้ายิ่งกว่าคือ ถ้าเป็นซิงเกิล มัมเลย ยังพอมีทางมีคนรักในชีวิตได้ แต่ผู้หญิงแต่งงานแล้ว มีลูก ไม่รักกันกับสามีแล้ว อยู่กันไปแบบเฟคๆ อันนี้ตายทั้งเป็น! หนัก หนืด น่าเบื่อที่สุด! แทบจะเรียกได้ว่า แห้งเหือด จะหันไปทางไหนก็มีแต่คำว่า “ยอมรับเถอะ” คุยกับใครก็จะเจอตอบกลับมาว่า อ้าว! เธอมีลูกน่ารักอย่างนี้ ยังไม่พออีกหรือ? แล้วก็ต้องคอยหลอกตัวเองว่า แต่เรามีลูกนะ ลูกเราน่ารักด้วย แต่ความจริงในใจคือ โคดจะอิจฉาคนที่มีคนรักเลย มันคงดีที่มีใครดูหนังก่อนนอนไปด้วยกัน คงดีถ้าจะมีใครไปเที่ยวที่ไหนไกลๆ ด้วย
เราต้องการความรัก เราต้องการความรักอันมั่นคง มีความเป็นเพื่อน คุยกันได้ทุกเรื่อง ถกกัน ขำกัน งอนกัน หึงนิดๆ ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ เราต้องการบัดดี้ บ้าๆ บอๆ เป็นเพื่อน และเป็นคนรักในชีวิต เราหลอกตัวเองไม่ได้จริงๆ ว่าความต้องการนี้มันคุอยู่ในใจ คุแทบจะปริแล้ว แต่ต้องกดทับให้มันแตกออกมาไม่ได้ เราเลยกลายมาเป็นแม่ที่เลี้ยงลูกแบบกึ่งเฉากึ่งแฮปปี้
เอายังไงดีล่ะ? ก็แทบจะไม่ต้องเอายังไง เพราะถ้ารู้คงทำไปนานแล้ว และถ้ากล้าพอป่านนี้คงไม่ต้องมานั่งถามตัวเองแบบนี้อีก ไม่ใช่ว่ากลัวจะอยู่คนเดียวนะ แต่พอเวลาผ่าน จะยิ่งเข้าใจมากว่า คนบางคนคุยกันยังไงไม่มีวันรู้เรื่องหรอก สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคือ ยอมรับว่าเราต้องการอะไร หนักแน่นในความรู้สึกตัวเองไปเรื่อยๆ และ “อยู่” อยู่ให้เฟคน้อยที่สุด ความเป็นตัวเองอย่าได้เสีย และหัวใจที่ต้องการความรักอย่าได้ลืม
เหลืออีกหนึ่งสิ่งที่ต้องมีไว้คือ ศรัทธา ว่าเราจะมีความรักครั้งใหม่ เรื่องราวอันขมๆ เฟคๆ ครั้งนี้ จะได้มีวันจบ และศรัทธาในหัวใจลูกว่า ถ้าวันหนึ่งแม่จะขอสลัดคราบครอบครัวแสนสุขสันต์ แต่ไม่สุขจริง เป็นแม่ ที่เป็นตัวแม่จริงๆ สุขบ้าง ทุกข์บ้าง แต่แม่ไม่ต้องฝืนอะไร หัวใจลูกจะไม่เปราะบางจนเกินไป และเราจะเดินร่วมทางเป็นแม่ลูก ที่มองโลกด้วยความเป็นจริงแบบที่เราชอบมัน
คำถามที่เรามีในใจอาจเจ็บจี๊ด แต่ความเจ็บจี๊ดนี่ล่ะ จะเป็นความรู้สึกเริ่มต้น ให้สานต่อไปเจอกับ ความต้องการพื้นฐานของมนุษย์ธรรรมดาๆ คนหนึ่ง เอาแบบแก่ไปจะไม่มานั่งเสียดายว่า ชั้นโง่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?
